Zajęcia 14.01.22

utworzone przez J P14 sty 2022Zdalne nauczanie grupa 6

Piątek 14.01.22

Temat: Dokarmiamy zwierzęta w lesie

Witam Was drogie dzieci. Dzisiaj porozmawiamy sobie o dokarmianiu zwierząt leśnych. Na początek rozwiążcie zagadki i spróbujcie nazwy zwierząt podzielić na sylaby i głoski( proszę rodziców o odczytanie zagadek).

Ma brązowe, śliczne oczy, nóżki zgrabne cienkie,
Czy widziałeś kiedyś w lesie płochliwą (sarenkę)

Ja nie śpiewam jak kanarek, piórka moje zwykle szare.
Zwykle po swojemu ćwierkam, do okienka twego zerkam. (wróbel)

Ma długa szczecinę, świnki jest kuzynem. Zjada żołędzie, gdy przyjdzie jesień.
Można go spotkać w polu lub w lesie. (dzik)

Żółty brzuszek, modra główka, nastroszone z zimna piórka.
Z daleka do nas przyleciała o słoninkę zapytała. (sikorka)

Szare futro, długie uszy, ogonek nieduży.
Gdy się w krzakach coś poruszy zmyka, aż się kurzy (zając)

Korale czerwone lubi ten ptak Brzuszek czerwony to jego znak. (gil)
W dziupli swej na drzewie, gdy nikt o tym nie wie,
orzechów zapasy zbiera na zimowe czasy. (wiewiórka)

Jak już wiecie ptaszki dokarmiamy zimą sypiąc i ziarenka do karmnika. Zwierzęta w lesie też mają taki karmnik nazywa się on paśnik

Posłuchajcie opowiadania H. Zdzitowieckiej PRZY LEŚNYCH PAŚNIKACH( proszę Rodziców o przeczytanie).

Deń, deń, deń — dzwonią, dzwonki u sanek.
To gajowy, pan Marcin, wiezie do lasu wiązki siana i liściarkę —pęki gałęzi ściętych jeszcze pod koniec wiosny. Młode, pożywne, choć wysuszone gałązki będą smakować gościom stołówki na leśnej polanie.
Krzyś powozi Siwkiem, który idzie równo, sam skręca to wprawo, to w lewo. Nigdy się nie pomyli. Stary koń dobrze zna drogę, którą tyle razy już przeszedł.
Joasia zagrzebała się w siano. Widać tylko kapturek i koniec sterczącej spod niego kokardy. Drzewa przybrały jakieś dziwne kształty. Gałęzie uginają się pod śniegiem. Przy każdym powiewie wiatru sypie się z nich biały tuman.
— Spójrz, Krzysiu! Ten świerk wygląda jak „dziad borowy” w wielkiej, białej czapie i białej, grubej szubie! — woła Joasia.
Ale Krzyś nie ogląda się za siebie. Skoro trzyma się lejce, trzeba uważać na konia i na drogę. Zresztą „dziad borowy” został już w tyle. Teraz przy drodze stoi zgięta wpół „baba ze śniegowym tobołkiem na grzbiecie”. A dalej kilka białych „grzybów -olbrzymów”.
„Ileż to pięknych bajek można sobie ułożyć, jadąc przez zaśnieżony las!” — myśli Joasia.
-Prrr..
Deń, deń, deń.
Dzwoneczki zabrzęczały mocniej i umilkły. To już polana.
— Co tu śladów na śniegu! Cała polanka wydeptana i wszystkie zapasy zjedzone!
Wielu musiało być stołowników, ale bo też długa jest tegoroczna zima i w lesie trud no o pożywienie. Pan Marcin pokazuje dzieciom różne ślady — tropy, jak je nazywa.
Widzicie, te duże to są tropy jeleni. O, jak się odbiły na śniegu rozdwojone racice… A tamte mniejsze — to sarnie…
Krzyś z zapałem pomaga przy wyładowywaniu zapasów Siano zakładają z panem Marcinem za drabinki, liściarką obwiązują drzewa, nie za wysoko, nie za nisko, żeby było łatwo sięgać po gałęzi. Wreszcie z samego dna sami wyciągają worek z żołędziami, kasztanami i sypią je do koryt.
— Pamiętasz, Krzysiu, jak zbieraliśmy te kasztany i żołędzie? — przypomina Joasia.
Cała szkoła brała wtedy udział we współzawodnictwie, kto więcej uzbiera.
— No, przyjęcie w stołówce gotowe — oznajmia Krzyś.
Goście proszeni są do stołu…
Rozmowa na temat wysłuchanego opowiadania.
– Kto jechał do lasu i po co?
– Kto to jest leśniczy?
– Co leśniczy wiózł zwierzętom?
– Co to jest liściarka?
– Gdzie leśniczy umieścił pokarm dla zwierząt?